buruq

1.

sif.

1. Burulmuş. Buruq ip. Buruq sap. Buruq düşmək – dolaşmaq, dolaşıq düşmək. Buruq salmaq – dolaşdırmaq. // Eşilmiş. Buruq bığ.

2. Burma-burma olan. Qoçun buynuzları buruq olur. // Qıvrım. Buruq saç.

3. k. t. Axtalanmış xayası çıxarılmış. Buruq at. Buruq qoyun. Buruq keçi. buruq-buruq bax buruq 1 2-ci mənada. Buruq-buruq saç. – Araba buruq-buruq toz qaldırır. Ə. Ə..

2.

is. Neft, yaxud mədən suları çıxarmaq üçün xüsusi üsullarla qazılan quyu; neft quyusu. <Əhməd:> Hanı sənin də buruqların? Zavodların, beşmərtəbə evlərin? Ə. H.. Buruq ustası – burma üsulu ilə neft quyusu qazıma mütəxəssisi olan fəhlə. Kəşfiyyat buruğu – bir yerdə neft, qaz, yaxud mədən suları olub-olmadığını müəyyən etmək və ya başqa məqsədlər üçün burma üsulu ilə qazılan quyu. // Həmin quyunun üstündə düzəldilən qurğu; qüllə, vışka. Şəfiqə . . uzaqdan neft buruqlarını görüncə sevinərək Məsuda göstərir. H. C.. Gün uzaqlarda meşə kimi görünən buruqların arasında gizlənə-gizlənə aşağı enirdi. S. Rəh.. Gecə ay nur səpərkən buruqlar meşəsinə; Qulaq verdi ney çalan küləklərin səsinə. Ə. Cəm..

3.

is. Boruda axan mayenin, qazın və s. -nin yolunu açıb bağlamaq üçün qurğu; kran. Bu zaman Gülpərinin balağı samovarın buruğuna ilişib buruğu <açır>. H. S..